Door Eilard Jacobs
Er trekt weer een herfststorm over, de kale takken van de bomen die ik uit het raam kan zien, zwiepen in de wind. Ik stel me de boot voor, die in de haven van de Diemerzeedijk nu aan de landvasten ligt te rukken, terwijl de wind zijn uiterste best doet om onder het dekzeil te komen. Gaat het wel goed met de boot?
Normaal gesproken ga ik na een storm altijd wel even langs om te kijken of het allemaal nog een beetje klopt. Dit jaar is dat anders. Ik was hard toe aan een paar nieuwe knieën, dat vonden de orthopeed en ikzelf tenminste. Vorige winter is de linker al vervangen en nu half november de rechter. Dat is tijdelijk een mobiliteit beperkende ingreep. Of beter gezegd, de eerste ruim anderhalve maand is mijn actieradius beperkt tot wat ik met krukken of rollator kan lopen. Fietsen is niet aan de orde en autorijden mag ik alleen als iemand anders dat voor me doet. Kortom de haven aan de Diemerzeedijk is ver weg.
Maar goed, ik kan er wel komen mbva (met behulp van anderen), maar dan…. Met de rollator de dijk af of met krukken het trapje af gaat ook nog wel lukken. Om het hek open te krijgen heb ik geen knieën nodig en zelfs de steiger op - mits die droog is en het niet hard waait - is mogelijk. Maar als ik dan constateer dat de dektent losgewaaid is, een landvast is doorge-schavield of andere malheur, hoe moet dat dan? Aan boord klauteren is vrijwel uitgesloten en onder de dektent naar het gebroken draadje of de landvast kruipen is natuurlijk echt onmogelijk.
Nou hebben gelukkig de vele keren dat ik na een storm aan boord ben wezen kijken zelden opgeleverd dat ik daadwerkelijk aan boord moest ingrijpen. Er was weleens een oog van het dekzeil uitgescheurd of er waren alleen een paar eindjes gebroken waarmee ik de boel had vastgeknoopt. Maar er zat nog genoeg vast om het dekzeil op zijn plaats te houden. Ook de landvasten hebben het tot nu toe overleefd. O ja, een keer was de balk, die op de voorpreekstoel ligt ter ondersteunning van de horizontaal liggende mast, door de wind verschoven waardoor de mast niet meer op de balk maar op het dek lag. Kortom de mast lag niet meer horizontaal, maar schuin. Maar de tent lag er nog gewoon overheen, al flapperde het allemaal wat meer, dus zelfs toen kon ik nog wel even met ingrijpen wachten tot de wind was gaan liggen.
Verder zou de boot het wel moeten overleven deze winter. Alle afsluiters zijn dicht en wat kan bevriezen is beschermd. Maar vriezen? In de winter? Wie kan zich dat nog herinneren? Het duurt nog wel tot half januari tot ik weer in staat ben aan boord te gaan voor hoogst noodzakelijke werkjes. Verder werken aan de klussenlijst zal nog wel een maandje later worden. In de tussentijd kunnen er best nog wat stormen overtrekken. Maar gelukkig ligt de Odyssee in de haven van de Watergeuzen. Als er echt wat aan de hand is trekt er vast wel iemand aan de (scheeps)bel.